Vrijdag 31 oktober 2025
Vanuit mijn opdracht als taakdrager binnen de PG Maas- en Beekdal neem ik jullie mee in mijn zoektocht naar hoe geloof, zingeving en gemeenschap vandaag vorm krijgen. Onderweg ontmoet ik mensen, hoor ik verhalen en ontdek ik wat het betekent om kerk te zijn in deze tijd. Aflevering #02.

De bladeren dwarrelen in de tuin en blijven gewoon liggen.
Ik weet dat ik ze zou kunnen harken, maar eerlijk gezegd: ik doe het niet.
Niet uit luiheid (nou ja, misschien een beetje), maar omdat ik het mooi vind hoe de wind ermee speelt. En omdat ik weet wat er dan gebeurt: onder dat laagje herfstblad kruipen straks rupsen, en nog wat later komen daar vlinders uit.
Rommel wordt leven.

Bij mij blijft er wel vaker iets liggen — een wasmand, een idee, een halve zin.
Ik ben niet van de strakke orde. Mijn hoofd is meer een composthoop dan een archiefkast: er gebeurt van alles, en het meeste groeit vanzelf door elkaar heen.

Diezelfde levendige chaos herken ik deze weken in mijn werk. Ik ben volop op ontdekkingstocht: kennismaken met mensen, kerken, verhalen, gewoonten. Ik bezocht een dienst van de Evangelische Gemeente die hun laatste dienst hield in de locatie van het Rode Kruis — voordat ze verhuizen naar de Ontmoetingskerk die ze van ons hebben gekocht. Overal proef ik verwachting, soms ook weemoed, maar vooral warmte.

En weet je, misschien is dat ook geloof: niet alles meteen willen begrijpen of ordenen, maar vertrouwen dat er onder de oppervlakte iets nieuws groeit. Niet opruimen, maar ruimte laten.
Niet alles gladstrijken, maar geloven dat er in het onaffe iets moois kan ontstaan.

Er waren ook oude klanken die even verstommen om straks ergens anders opnieuw te klinken: het laatste orgelconcert in de Ontmoetingskerk. Terwijl de tonen nog één keer hoog door de ruimte trokken, dacht ik aan de reis die dit orgel straks maakt — uit elkaar gehaald, opgeknapt, en opnieuw opgebouwd in de Johanneskerk.
Bladeren vallen, maar de wortels blijven. De klanken verhuizen mee.

Een samengaan is een beetje als herfstweer: het gaat niet altijd vlekkeloos. Soms waait het, soms regent het, en af en toe lijkt alles door elkaar te dwarrelen. Maar wie goed kijkt, ziet ook kleur, beweging, en de belofte van iets nieuws.
Onder de vallende bladeren groeit langzaam iets wat nog niet zichtbaar is.
 

“Alles heeft zijn tijd,  en elk gebeuren onder de hemel heeft zijn uur.”  (Prediker 3:1)

Dus laat het deze weken gerust even waaien.
Niet alles hoeft netjes opgeruimd of direct opgelost.
Soms is het genoeg om even stil te staan, te luisteren naar een laatste toon,
of naar het zachte ritselen van wat voorbijgaat en tegelijk opnieuw begint.

Marian Knetemann