25 september 2020
Ik was benieuwd hoe ik het zou ervaren, het lege huis aan de Beukeboomweg. Het huis waar we het als gezin zo fijn gehad hadden en waar de kinderen aan zullen terugdenken als ze hun thuisplek in Sittard voor ogen hebben. Welke emoties zou het oproepen, daar binnenstappen?

Na onze verhuizing naar Oosterbeek kwam ik eind augustus voor het eerst, alleen, in de woning terug. In het donker, na afloop van een vergadering. “De ziel zal eruit zijn”, had iemand mij voorspeld. “Je zult er niets (aan) vinden”. In gedachten had ik mij al ‘gewapend’. Tegen zoveel ruimte, zoveel leegte, zoveel.. niets.

Het viel erg mee. Eigenlijk was het wel heel prettig. Het huis waarin altijd zoveel gebeurde, was nu even alleen van mij. Geen wasmachine die hoefde te draaien, geen kamer die opgeruimd moest, geen maaltijd op tijd klaar voor de voetbaltraining.. En de ruimte was wel leeg, maar toch ook gevuld, met best heel veel ziel. Allerlei herinneringen aan spullen, maar bovenal herinneringen aan beleefde momenten.
En wat ik daarin het meeste kon ervaren, de ruimte werd mij daarin ook ‘gegeven’.

Het zijn aparte laatste weken hier in Sittard. Zo goed mogelijk, mét alle beperkingen, probeer ik mijn werk en mijn relaties hier af te ronden. Maar wat ís eigenlijk ‘afronden’ wanneer je relaties en banden toch ook met je mee blijft dragen?

Ons huis in Sittard is leeg. Het zal een nieuw thuis worden voor het gezin met de jonge kinderen die al door de kamers renden. Een nieuwe fase voor ons, een nieuwe fase voor hen. En ons vertrek heeft dat dus mogelijk gemaakt.

Het is ook een nieuwe fase voor de geloofsgemeenschap. Het vertrek van een voorganger betekent een hoop organisatie, hoe gaan we het doen en met wat voor iemand? Waar leggen we onze prioriteiten? Maar de lege plek kan ook hier weer op een andere manier ruimte scheppen. Een nieuwe dynamiek, met nieuwe kansen. Terwijl eerdere ervaringen blijven meeklinken.

In mijn tijd in Sittard heb ik veel ontvangen. Aan inspiratie, aan vertrouwen en aan mooie samenwerking. Dank daarvoor. Hier heb ik na mijn studie en mijn reizen geleerd om dominee te zijn, ben ik in mijn rol gegroeid en heb ik kunnen en mogen delen, met heel veel mensen.

Een leeg huis. Eigenlijk vind ik het voor nu wel een heel mooi beeld. In de leegte kun je opnieuw ordenen. Hoe zal het zijn, hoe zal het worden?

Dit huis, dat alle sporen draagt,
van wie maar mensen zijn,
de pijler die het alles schraagt,
wilt Gij die voor ons zijn?

Veel goeds wens ik u allen, Irene Pluim