Woensdag 8 oktober 2025
Het voelt een beetje alsof ik in een achtbaan zit. Zo’n rit waar je vrijwillig instapt omdat je weet dat het leuk wordt — maar waar je vlak voor het eerste stijgende stuk toch even denkt: “Help, waarom deed ik dit ook alweer?”

Vandaag, 1 oktober, begint mijn werk voor de Protestantse Gemeente Maas-Beekdal (PGMBD) officieel. En ik merk dat ik diezelfde mix van enthousiasme en lichte zenuwen voel. Alsof ik op een schommel nét iets te hoog ga — het tintelt in mijn buik en ik glimlach tegelijk. Het is fijn én spannend.

In de weken vóór deze officiële start mocht ik al wat proeven van het gemeenteleven. Ik was bij een gemeenteavond en bij de heidag, en ik werd overal vriendelijk onthaald. Die ontmoetingen gaven me het gevoel dat we samen iets moois kunnen opbouwen. En dat brengt me bij iets wat ik onderweg leer: vertrouwen. Niet alleen op mezelf, maar vooral op elkaar — op samenwerking, op elkaars goede bedoelingen. En bovenal: vertrouwen dat God meegaat en leiding geeft, ook als ik zelf nog niet alle bochten van de rit ken.

In mijn hoofd klinkt daarbij een lied dat ik afgelopen zondag hoorde tijdens de bevestigingsdienst van een collega in Geldern:
„Herr, gib mir Mut zum Brücken bauen, gib mir den Mut zum ersten Schritt.
Laß mich auf Deine Brücken trauen, und wenn ich gehe, geh Du mit.“
(Heer, geef mij moed om bruggen te bouwen, geef mij de moed voor de eerste stap. Laat mij op Uw bruggen vertrouwen, en als ik ga, ga dan met mij mee.)
Bruggen bouwen vraagt moed. Soms begint het gewoon met het zetten van die eerste stap — of met het instappen in een achtbaan waarvan je de route nog niet precies weet.

Mag ik u daarom iets vragen? Wilt u mij een foto sturen, met daarbij een korte voorstelling van uzelf? Ik zou graag een persoonlijk ‘smoelenboek’ samenstellen – voor mijzelf, niet voor publicatie. Vertel daarbij gerust wat u vreugde geeft, maar ook wat kwetsbaar is in uw leven. Die informatie blijft natuurlijk privé. Mijn eerste focus ligt bij de 15- tot 50-jarigen, maar iedereen mag aankloppen. En als u wilt dat ik eens contact opneem, laat het me vooral weten.
We beginnen samen aan een nieuwe rit. Soms is het spannend, soms voelt het alsof we even ondersteboven hangen — maar ik heb er zin in. Want één ding weet ik zeker: we hoeven het niet alleen te doen. God zit bij ons in het wagentje.

Marian Knetemann