Donderdag 6 mei 2021
Tientallen jaren heeft Ruud Urbach in de kerkdiensten op zondag het orgel van de Ontmoetingskerk en die van de kerkjes in Beek en Urmond bespeeld. Velen zullen zich hem nog herinneren. Een jaar of wat geleden is hij met zijn vrouw vertrokken uit Geleen om zich te vestigen in Venlo, om dichter bij de kinderen te wonen. Ruud of Rudi zoals hij ook genoemd werd, is in januari 2020 overleden.

Nu is onlangs een boek over hem verschenen onder de titel “Ouvertures van een ver verleden”. Het boek is geschreven door zijn dochter Christine Urbach. Het is een autobiografische roman waarin zij als dochter, die in dit boek Sofie heet, op zoek gegaan is naar de wortels van haar vader, die in dit boek Harrie Meijer wordt genoemd. In dit boek volg je de familiegeschiedenis van Harrie / Ruud.

De schrijfster neemt ons mee naar de kindertijd en de jeugd van Harrie in Nederlands – Indië.

Ze reist naar de plaatsen op het eiland Java die voor haar vader van ingrijpende betekenis zijn geweest. Als ze hem confronteert met al die plaatsen, dan roepen die vooral pijnlijke herinneringen bij hem op.

Je leest hoe het gezin het huis uitgezet wordt en meerdere jaren opgesloten zit. En daarmee ook afgescheiden is van de samenleving. Sofie vertelt hoe haar vader met zijn familie Indonesië verliet en terecht kwam in een pension in Valkenburg en later een woning vond in Heerlen. Ze geeft ons een inkijkje in het soms moeizame familieleven in Nederland. Uit dit hele verhaal wordt duidelijk hoe zijn afkomst en de vernederende bejegening in Indonesië en ook later in Nederland het leven van Ruud gestempeld heeft.

Leuk om te vernemen is dat ik zelf ook in dit boek genoemd wordt. Dat was bij het afscheid van Ruud als organist op 13 mei 2012 in het kerkje in Beek. Ik herinner me nog dat zijn dochter boven naast haar vader bij het orgel zat. Ze schrijft: “De laatste dienst was Sofie nog mee geweest. Ze had als vanouds weer boven bij hem gezeten en ter afscheid foto’s van hem gemaakt. Op één van die foto’s staat hij trots bij het orgel met de hoge pijpen op de achtergrond en op een andere staat hij bij de kansel, waar de dominee hem bedankt voor de vele jaren van inzet. “Ach het stelt toch niets voor wat ik al die jaren voor de kerk heb gedaan. Ik hoef echt niet naar voren gehaald te worden. De dominee had zijn protesten weggewuifd”. “Nee, Harrie, je hebt zoveel voor ons gedaan, je verdient een waardig afscheid”. Nerveus had hij met trillende handen en gebogen rug voor de gemeenteleden gestaan, geprobeerd zich kleiner te maken zodat niemand hem zag” (blz. 236 – 237).

Inderdaad Ruud heeft veel voor de kerk gedaan. Niet alleen als organist maar ook als penning-meester van de boekentafel, als coördinator van de organisten en als medewerker op het secretariaat. En behalve in de eigen kerken, speelde hij vaak ook elders, waaronder in de vieringen in de zorgcentra. En dat altijd op zijn eigen bescheiden wijze. Ik vind het bijzonder om via dit boek meer zicht te hebben gekregen op wie Ruud is geweest. Zijn verhaal staat ook model voor het leven zovelen die Indonesië verlaten hebben en die een nieuw bestaan hebben moeten opbouwen in Nederland.

Het boek “Ouvertures van een ver verleden” van Christine Urbach is verkrijgbaar in de boekhandel.

Pier Prins