Donderdag 30 juni 2022
De dienst van zondag 26 juni voelde een beetje als een reünie: predikant Irene Pluim ging voor in de dienst en na een corona-pauze van ruim 2 jaar gaf het gemengd koor Synoidos de dienst een muzikale omlijsting. Het koor opende de dienst met het hoopvolle lied ‘Better place’, hoe we voor elkaar al voor een betere plek kunnen zorgen… it’s a better place since you came along.

Het prachtige lied ‘Vem kan segla’ (Wie kan zeilen) gaf een mooie opmaat naar de overweging over het verhaal van Noach.Niemand interesseert zich voor de dreiging die aanstaande is, behalve degene die het wil zien. En als je het duidelijk wil maken aan de rest van de mensen, verklaart iedereen je voor gek. Je eigen belangen veilig stellen, geen paniek veroorzaken en de andere kant opkijken. Of kort gezegd: “don’t look up”.  Het kon een korte beschrijving zijn van het verhaal van Noach, thema van deze dienst, maar het is een korte beschrijving van de film ‘Don’t look up’, een ware Netflix-kraker en parallel-verhaal aan het verhaal van Noach.
In deze film doen een student astronomie en haar professor een grote ontdekking: een enorme meteoriet ligt op ramkoers met de aarde. Ze proberen hier aandacht voor te krijgen, maar krijgen geen gehoor. En ook in het Witte huis is er geen gehoor en wordt veel moeite gedaan om geen paniek te zaaien en alles rustig houden. En uiteindelijk, als het al te laat is, worden er door een rijke biljonair ‘arken’ gebouwd.
Wat is er nodig om de wereld de ogen niet te laten sluiten, maar omhoog te laten kijken? De student en de professor laten niet los en blijven roepen om aandacht. En Noach? Zal Noach ook zo hard geroepen hebben? Noach lijkt wel erg afwachtend. Hij wacht en wacht en stuurt vogels erop uit en pas als een duif met een olijftakje terugkomt, komt hij in actie. Zou u ook zo lang wachten, of zou u al veel eerder actie zijn gekomen?
Noach kiest ervoor te wachten op een teken van God en is hiermee een modelfiguur geworden van gehoorzaamheid. Maar let op: gehoorzamen is dan niet het klakkeloos achternalopen, maar juist goed luisteren en  aandachtig zijn, bezinnen en antwoorden. Zodat je reageren niet oppervlakkig is, maar ook bodem heeft.
En het beeld van Noach raakt ook op een andere manier: het dobberende bootje, waar alle vaste grond weg is, blijft … drijven, ondanks dat hij hartstikke vol is met dieren. Dat kan alleen als daarbinnen ook nog iets van lege ruimte is. Zou dat ook van toepassing zijn op de mensen? Dat je alleen kan blijven drijven als je innerlijk ook ruimte hebt, temidden van alles wat je machteloos kan maken? Hoe verzuip je niet in moedeloosheid, maar kun je ook hoop houden en blijven drijven? Kan het de innerlijke ruimte, bezinnen, nodig zijn om de stilte te zoeken en antwoord te vinden?
De overweging eindigt met een oproep: kijk niet weg, maar look up!
Kom in beweging met je eigen middelen, vol aandacht en met goede moed. En met het lied ‘Old Irish Blessing’ werd de dienst besloten met een paar mooie wensen:
Verslag: Thea Coenen