Dinsdag 12 april 2022
Op zondag 10 april was het zover, nadat deze dienst was uitgesteld in verband met corona: De afscheidsdienst in de Ontmoetingskerk onder leiding van ds. Pier Prins. Met dubbele gevoelens gingen we naar de kerk. Fijn om elkaar weer te zien in de vertrouwde kerk, maar droevig omdat er nu toch echt een einde komt aan de reguliere zondagsdiensten. Dit einde wilden vele mensen meebeleven, want de kerk was op een paar stoelen na helemaal vol.
Het eerste lied 276 gaf gelijk de kern weer:
Zomaar een dak boven wat hoofden,
deur die naar stilte openstaat,
muren van huid, ramen als ogen,
speuren naar hoop en dageraad,
huis dat een levend lichaam wordt,
als wij er binnen gaan,
om recht voor God te staan.

Na het lied blikte Eddy Roerdink terug op de totstandkoming van de Ontmoetingskerk. Hij liet filmpjes en foto’s zien van de vroegere Tunnelkerk, de Bethelkerk en de Kruiskerk. Deze kerken zijn allemaal afgebroken en de grond verkocht ten bate van de bouw van de Ontmoetingskerk in 1991. Het orgel werd in 1995 na een actie onder gemeenteleden gebouwd, de Herberg in 2006 en de klokkentoren in 2009. Het beeldmateriaal was een feest van herkenning voor veel mensen.
De Ontmoetingskerk is nu voor 5 jaar verhuurd aan Vluchtelingenwerk. Er wordt benadrukt, dat deze mooie kerk niet wordt afgebroken of verkocht! Er lopen ook gesprekken met christenen uit Eritrea, zodat zij op zaterdag hier diensten kunnen houden.

Na de lezing uit Lucas 19: 29-40 over de intocht van Jezus in Jeruzalem en Lied 435 volgde de overweging.
Op Palmpasen was het normaal gesproken altijd vrolijk in deze kerk: gezang, processie, palmstokken en een goede sfeer. En nu vandaag voor het laatst. Jezus op een ezel. Omstanders roepen: “Gezegend Hij die komt in de Naam van de Heer.” De Farizeeërs willen dat de mensen zwijgen, maar Jezus maakt duidelijk: “Als zij niet zingen en roepen, dan schreeuwen de stenen het wel uit!” In de Ontmoetingskerk kwamen steeds minder vrijwilligers, minder gemeenteleden. En nu met de sluiting van de kerk, lijkt het alsof onze monden óók worden gesnoerd! Er is zoveel gezongen, van gedachten gewisseld, gevierd tot eer van de Allerhoogste en nu stopt het. Maar nee, zo is het niet. We blijven elkaar ontmoeten. Stichting Vluchtelingenwerk gaat door in dit gebouw. De samengevoegde gemeente Maas- en Beekdal gaat door met vertrouwen in de toekomst voor alle gemeenteleden. We blijven hoop houden voor deze toekomst. We blijven elkaar en God ontmoeten, waar dan ook.
Dan klonken de emotionele laatste woorden : HET IS MOOI GEWEEST IN DE ONTMOETINGSKERK!!!

We zongen samen lied 287 en daarna vertelde Rien Hooft over de symboliek van voorwerpen die nog in de kerk aanwezig zijn. De Bijbels uit de drie kerken, de tafels met mooi houtsnijwerk, het kunstwerk van ontmoeting aan de muur, het orgel, de stilteruimte en nog veel meer.

Dieneke Moerman vertelde over wat deze Ontmoetingskerk altijd heeft uitgestraald: een warm welkom voor iedereen, een blij en vrolijk gevoel, samenzijn, samen eten in de Herberg, samen bidden, zingen, herinneren, kortom: ontmoeten. En nu gaan we naar de Johanneskerk. Johannes, de apostel, die Jezus liefhad. Laten we met deze liefde elkaar ontmoeten.

Na het gebed werden de kanselbijbel, het avondmaalsgerei, de kaarsen, het doopvont en de kanselkleden de kerk uitgedragen door Ati Oldebeuving, Wilma Thijs, Jent Sjollema, Berend van der Kooi, Jennifer Hoen en Pier Prins.

Als slotlied zongen we lied 84 vers 4.
Pier sprak met tranen in zijn ogen en een brok in zijn keel de laatste keer de zegen uit.
Ook tijdens de koffie met cake vloeiden de tranen bij menigeen.
Het is goed om zo samen te kunnen rouwen om dit verlies in deze dienst.
Samen maken we de woorden waar: HET IS MOOI GEWEEST IN DE ONTMOETINGSKERK!

Inge Streekstra