Elk jaar opnieuw in de adventstijd komt hij voorbij. Even verschijnt hij ten tonele om daarna ook weer te verdwijnen: Johannes de Doper. Op het eerste gezicht een merkwaardig iemand. Hij ziet er ook niet uit. Fatsoenlijke kleren zijn aan hem niet besteed. Een mantel van kameelhaar en een leren gordel, meer is het niet dat hij draagt. Aan zijn eten stelt hij hoegenaamd geen eisen. Het zijn sprinkhanen en wilde honing die zijn dagelijkse kost uitmaken.

Johannes de Doper leefde in een tijd, waarin vele stemmen klonken. Die alle op hun beurt om aandacht en aanhang vroegen. Stemmen van allerlei mensen die het licht hadden gezien. Stemmen van hen die protesteerden tegen onderdrukking en onvrede. En die riepen om recht en gerechtigheid. En daartussen ook stemmen van hen, die meenden de Messias te zijn.

Jeruzalem en Judea stonden in die tijd bol van de verwachting van de beloofde Messias. Met diens komst zou immers het leven voor een ieder anders en beter worden. Elke stem en elk teken die ook maar enigszins op de komst van de Messias duiden, deden de harten sneller kloppen en zorgden voor opschudding en onrust.
Te midden van al die uiteenlopende stemmen klonk ook die van Johannes. Zou hij soms de Messias zijn…? Dat zo zomaar kunnen. Maar Johannes is zeer uitgesproken: “Nee, ik ben de Messias niet”. Maar wie is deze mysterieuze man uit de woestijn dan wel?
Zijn antwoordt luidt: Ik ben de stem die roept in de woestijn: “Maak recht de weg van de Heer”. (Johannes 1: 20 -23).
Dat is wat Johannes voor ogen staat: de weg recht maken, zodat de Heer er op kan lopen. Een rechte weg die de bevrijding inluidt voor een nieuwe samenleving.

Johannes ziet zichzelf niet als de bron en het begin van die bevrijding. Maar het is iemand die na hem komt. Iemand die reeds zeer nabij is. Het is Johannes die stem geeft aan zijn komst en zijn programma aankondigt.

Met Advent dromen we van een bestaan met God dicht bij ons. En met de Messias in ons midden. Advent voedt ons verlangen naar heelheid en waarachtigheid. Naar een samenleving zonder breuken en barsten. En dat geldt eens te meer in deze moeizame tijd van Corona en crises.

Johannes voedt dat verlangen. En verlangen blijft altijd. Verlangen naar liefde en warmte. Naar mensen die je echt begrijpen. En die de tijd voor je nemen. Verlagen naar vreugde en hartelijkheid. Verlangen naar een wereld zonder armen en verdrukten. Verlangen naar….:vul maar in.

Laten we steeds hoopvol blijven uitkijken naar Hem, die onder ons wil wonen. Laten we met aandacht luisteren naar de stem, die ons zijn komst verkondigt. Maar vooral naar de stem die voluit en vreugdevol klinkt met kerst.

Pier Prins