8 november 2020
Het is een bijzondere traditie. Op Remembrance Day of ‘Klaprooszondag’ worden in een oecumenische viering in de grote Petruskerk van Sittard de oorlogsslachtoffers herdacht. Dat gebeurde vandaag. Namens onze gemeente mocht ik daaraan meedoen, in een dienst die verder geleid werd door de nieuwe Sittardse deken Rob Mercks en de Anglicaanse ‘Lay Minister’ Jan Waterschoot. Indrukwekkend om in zo’n viering stil te staan bij de offers die gebracht zijn voor onze vrede en vrijheid. Ook Gouverneur Theo Bovens, burgemeester Hans Verheijen en verschillende militairen waren erbij in de Petruskerk en legden kransen.

Klaprooszondag is een Britse traditie, die teruggaat naar de Eerste Wereldoorlog. The Great War, zoals die daar nog altijd heet. Een half miljoen jonge soldaten stierven in die oorlog in de loopgraven van Vlaanderen en de enige bloemen die op de verwoeste aarde bloeien wilden waren klaprozen. Rood als het bloed van de tallozen die er stierven. De wapens zwegen op 11 november en de klaprooszondag is de zondag die daar het dichtst bij ligt. Ook in Sittard, Born en Grevenbicht liggen er Britse soldaten op de oorlogskerkhoven die wij hier hebben, uiteraard zijn dat slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog.



Het oorlogsgravencomité van Sittard-Geleen organiseert al vele jaren deze viering en herdenking, die verder nog bestaat uit kransleggingen bij de oorlogsgraven zelf. Dat gebeurt op de zaterdag daarvoor en ook daar mocht ik dit jaar aan meewerken. Het kleine oorlogskerkhof van Grevenbicht ligt achter onze eigen protestantse kerk daar. Het is altijd heel bijzonder om op deze manier de gevallenen te herdenken en dat te doen vanuit een diep besef van dankbaarheid. Dankbaarheid voor de vrede en vrijheid die wij genieten.

Elk jaar vindt het comité ook mooie manieren om kinderen te betrekken bij deze herdenking. Zo hadden kinderen van groep 8 van basisschool Aan de Meule papieren klaprozen gemaakt, die op zaterdag op het oorlogskerkhof in Overhoven werden geplaatst.



Bij de graven van zo veel jonge mannen (en een enkele vrouw) leest een Britse militair een korte tekst en klinkt de Last Post op trompet. Dit is de tekst: 

They shall not grow old as we that are left grow old; Age shall not weary them, nor the years condemn. At the going down of the sun and in the morning, we will remember them.
(Zij zullen niet oud worden, waar wij wel oud mogen worden. Ouderdom zal hen niet tekenen, noch zullen de jaren hen belasten. Als de zon onder gaat, en in de ochtend, zullen wij ons hen blijven herinneren.)